Krystyna Stańko o płycie „Fale” 7.03.2020 zaśpiewałam ostatni koncert przed pandemią, to był wieczór szczególny, zaprosiłam swoich studentów wokalistyki i zaprzyjaźniony zespół instrumentalny. Poszło dobrze i już cieszyliśmy się na kolejne muzyczne wydarzenia. Tymczasem komunikaty zewsząd informowały o groźnym wirusie... Ustały zajęcia w aMuz, pojawiły się online... ustały próby, koncerty, plany stanęły pod wielkim znakiem zapytania. Nastąpił lockdown, zakaz wychodzenia, nawet do pobliskiego lasu. W naszym domu zapanował inny rytm, nie miał nic wspólnego z dotychczasowym nieustającym pośpiechem. Czas stał się naszym sprzymierzeńcem, więcej bliskości, zauważanie drobnych spraw i wspaniałości natury, jej niewiarygodnego piękna i znaczenia. Mimo niepewności jutra, w mojej głowie pojawił się pomysł nagrania płyty w trio, z muzykami, którzy towarzyszą mi od lat: wirtuozem wibrafonu Dominikiem Bukowskim i wybitnym kontrabasistą Piotrem Lemańczykiem, artystami, którym ufam, których podziwiam i którzy są dla mnie inspiracją. Umówiliśmy się na kompozycje, pisanie tekstów i próby, jak tylko pandemia odpuści. Pierwsze spotkania pamiętam jako te upragnione, wyczekiwane, radosne, zaczęliśmy regularne próby, utwory powstawały dość szybko, ani się spostrzegliśmy, a już mieliśmy materiał na płytę, której nadałam tytuł „Fale”, wielowarstwowy, działający na wyobraźnię, bardzo mi, gdańszczance wychowanej kilometr od plaży, bliski. Dominik i Piotr stworzyli kompozycje, które zainspirowały mnie do napisania tekstów. Z pewnością są one odbiciem tego dziwnego czasu, gdy wiele rzeczy się dla mnie przewartościowało, dostrzegłam, co ważne, ponadczasowe… Dużą przygodą było dla mnie nagranie partii instrumentów perkusyjnych. Realizację i produkcję powierzyłam tej samej osobie, która od wielu lat opiekuje się brzmieniem moich płyt, Paulowi Rutschka, jak zawsze zrobił to solidnie, a zarazem wrażliwie.